روانشناسی مشاوره

روانشناسی مشاوره یکی از رشته های کاربردی روانشناسی است. به عبارت دیگر، روانشناسی مشاوره، کاربرد روانشناسی در زمینه ٔ کمک به افراد بهنجار برای حل مشکلات آنان، یا کاربرد روانشناسی در مشاوره است. روانشناسی مشاوره رشته ای تخصصی است که با روانشناسی بالینی، دارای وجوه مشترکی است. روانشناس مشاوره معمولاً کمک به افرادی را که مریض نیستند، به عهده دارد و معمولاً در سازمانهای غیرپزشکی اشتغال دارد؛ در حالی که روانشناسان بالینی معمولاً با افرادی که از نظر روانی، بیمار محسوب می شوند کار می کنند و علاقه دارند که در بیمارستان ها و گروه های پزشکی خدمت کنند. روانشناسان مشاوره در کمک به افراد بهنجار، از تکنیک های روان درمانی نیز استفاده می کنند و بیشتر در دفاتر مشاوره خانوادگی و مشاوره زناشویی، مدارس و دانشگاه ها اشتغال دارند.
روانشناسی مشاوره در سال 1908 میلادی در شهر بستن ایالت ماساچوست امریکا به وسیله شخصی به نام فرانک پارسونز که به پدر راهنمایی حرفه‌ای مشهور است، آغاز می‌شود.
پارسونز راهنمایی و روانشناسی مشاوره را ابتدا در مقیاسی کوچک و با تاکید بر راهنمایی حرفه‌ای آغاز کرد. به این ترتیب با توجه به ضرورتهایی که بر لزوم تداوم راهنمایی و مشاوره احساس می‌شد، روانشناسی مشاوره شکل کاملتری به خود گرفت، بطوری که نظریات متعدد در این زمینه ارائه شد و روشها و فنون مختلفی معرفی گردید.
در تعاریف روانشناسی مشاوره، تصریح شده که روشهایی تعیین گردد تا به فرد کمک شود که خود را بشناسد. منظور و هدف از اینکه فرد خود را بشناسد، این است که با این شناسایی به صورت انسانی موثرتر و خلاق تر و در نتیجه شادمان‌تر درآید. با استفاده از فنون ارائه شده در روانشناسی مشاوره، فرد نه تنها وضع فعلی خود را درک می‌کند، بلکه از آنچه که به صورت آن در خواهد آمد، نیز آگاه می‌شود. راجرز، روانشناسی که نظریات او در روانشناسی مشاوره کاربرد اساسی دارد، معتقد است که هدف بیشتر مشاغل یاری دهنده که روانشناسی مشاوره را نیز شامل می‌شود، افزایش رشد شخصی و روانی فرد در مسیر رشد اجتماعی است. بدین ترتیب روانشناسی مشاوره دارای دو هدف می‌باشد: اهداف آنی و اهداف غایی.